Ne güzel şey uyku aslında, saatler geçiyor, bazen koca bir gün geçiyor, hiçbir şey anlamıyorsun. Bir uyanmışsın dünya değişmiş, belki yepyeni haberlere gebe bir gündemle yeniden açıyorsun, veyahut sönüyorsun.
Bu arada atlamadan geçemeyeceğim, Brigitte Engerer bence dünyanın en harika Chopin yorumcusu (pardon, ikinci, bizim Gülsin Onay'ımızı kimse geçemez.) Şu yazıyı okurken arkada bu çalsın lütfen: https://www.youtube.com/watch?v=liTSRH4fix4
Güzel şey uyku, rüyalar görüyorsun, kendine bile açıklayamadığın hayallerinin süslediği düş bahçelerinde nefes almanın hazzını duyuyorsun, bazen kabus oluyorlar, bazen düş, bazen uyandığın da "ah rüyaymış" dedirten güzellikler, bazen de "oh, rüyaymış" dedirten cehennemler; hepsi ayrı bir "sen"i sana tanıtıyor. Sevgililerin el ele tutuştuğu soluk sonbahar akşamlarında, senin umutların başkalarının yataklarını ısıtabiliyor, o derece hayal kuruyorsun, düşün.
Neredne geldim, nasıl geldim bu melankoliye bilmiyorum ama anlıyorum, görüyorum ki bu içimdeki karanlığı atamıyorum. Sanatçılık tribi mi dersin yoksa psikozdasın mı dersin bilemem ama, artık öyle doğal geliyor ki şu battaniye altında sıcak çikolata eşliğindeki dökülmeler, elin İngiltere'sinde bile kendi dünyamı yaratmamı engellemiyor.
Korkularımı dindirmiyor.
Korkular hep orada, çırılçıplaklar, soğuk ve nefes kesiciler. Bazen motive edici, bazen ruh emiciler. Çoğu zaman soğuklar ama. Titrek bir soğukluk, o çeneyi kitleyen soğuktan, hatırladın değil mi? Hayalet gördüm korkusu değil, "kendimi gördüm" korkusu. Kendinden korkmak, kimi zaman kendini hayal kırıklığına uğratmaktan korkmak, kimi zaman başkalarını, kimi zaman hayallerini.
Evet ne diyorduk, evet korkular ve uyku. Ne güzel ikili aslında, biri seni ayakta tutar, diğeri ise "boşver" der, yarın yine korkarsın. "Ya da ben sen uyuyrken yine korkuturum seni, sorun değil, yeter ki sen korkak ol. "
Ben şimdi yine uyuyacağım, sonrasında her uyanışımla tazelenen ruhumla yine gülümsememi takınacağım. Kalbimde sevgi ve aşk olduğu sürece.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder